Lydia Dalmijn
Lydia Dalmijn
rust
de rust van enkel maar heel klein
een liedje zonder eind te zijn
als stuifmeel meegedragen worden
door een heftig wonderlijk insect
met bastoon en met honingzorg
fluweel zijn lijf
bezig met pakjes voor een groot bedrijf
geurige orders
Lydia Dalmijn publiceerde in 1955 op aanraden van Vasalis en Bertus Aafjes haar eerste bundel Langs het blauwe glas
bewegende. Een jaar later stond ze met vijf gedichten in de bloemlezing Nederlandse dichteressen na 1900,
bijeengebracht door Nel Noordzij. In 1980 verscheen haar tweede bundel
Het lijkt op wuiven onder redactie van Ad den Besten. Zij publiceerde in literaire bladen als Wending
en Libertinage en later, met grote regelmaat, in Roodkoper.
Tekens van de wind
is haar derde bundel. Lydia Dalmijn vertaalde Zweedse gedichten en stelde de bloemlezing met Zweedse poëzie Vanzelfsprekend Natuurlijk
(1984) samen, waaraan ook Bernlef een bijdrage leverde. Van haar hand is eveneens de vertaling van het verzamelwerk van de Zweedse dichter Lars Lundkvist, Sprong naar de zon
(1990).
Daarnaast was Lydia Dalmijn jarenlang werkzaam als lerares yoga.
Tekens van de wind
werd uitgegeven in 2015
