Eén keer vond ik een spoor van vogelpoten
een verenmeisje was net opgestegen.
Ik keek omhoog, zag haar verdwijnen
in het zilver van berkenbos.
Kijk, zegt het eerste gedicht van de bundel Vindersloon. Inzoomen, uitzoomen, verschuiven, niet alleen met de ogen. Zien dat standbeelden in het park dekens willen en dat vuurvliegjes kevers met een koplamp zijn. Ontdekken dat wie weg is de mooiste plek aan tafel krijgt. Wie kijkt, krijgt vroeg of laat vindersloon, aan woorden voorbij.
Op vleugelvoeten gaan we
door gangen. We weten
de helft van de weg.
Monica Boschman (1965) is dichter, schrijver en schrijfdocent. Vóór de bundel Vindersloon (2023) verschenen de bundels Nieuwe wegen voor Mariken (2019) en Zeerslag (2018). Haar gedichten staan ook in het tijdschrift DICHTER, in bloemlezingen en op een ontbijtbord. Proza van haar hand is te lezen in de roman Zolderdagen (2023). Daarnaast schrijft Monica wandelverhalen en journalistieke teksten over zwaartepunten in het leven van mensen. In
haar cursussen nodigt ze anderen uit de kern te vangen in woorden.
